Een land verkennen per trein, het ultieme gevoel van slow travel. Het voelt alsof de tijd een soort van stil staat en je geen kant meer op kunt. Laat dat ook nog eens een nostalgische trein zijn die al jaren oud is en niet de snelheden kan zoals we in Nederland gewend zijn en het enige dat je kunt doen is wegdromen. Op het eiland Corsica nam ik de trein om het eiland te verkennen. Een van de mooiste treinreizen die ik gemaakt hebt in mijn leven. Mijn ervaringen en tips voor het verkennen reizen met de trein op Corsica.
Na een dagje Bastia is het tijd om meer van Corsica te zien. Waar velen de auto pakken, kies ik voor de trein. Ik ga een rondreis maken op Corsica per trein en benieuwd wat je precies kunt zien op Corsica als je voor deze optie kiest. Op het stationnetje van Bastia staan de vertrektijden keurig aangegeven. Niet dat er veel verwarring kan zijn, er staat namelijk maar een trein rond het tijdstip van vertrek. De trein is op zaterdag redelijk vol, SC Bastia voetbalt en daar rijden we langs. Langzaam verlaten we de buitenwijken van Bastia en wordt de omgeving groener en heuvelachtiger. De trein wiebelt en erg rustig zit je niet wanneer er veel bochten in de route zitten.
Een conducteur komt langs en vraagt waar ik naar toe reis. L’Ile Rousse, daarvoor moet ik overstappen in Pointe Leccia. Ook hier kan het niet missen welke trein je moet nemen, er staat er maar een op dat moment en deze wacht op de reizigers vanuit Bastia. Pakketten worden overgeheveld in de andere trein en reizigers stappen over. Waar ik dacht dat het eerste deel van de rit al mooi was, worden de uitzichten nog adembenemender. We rijden dwars door de bergen van Corsica. Al slingerend en vooral hobbelig heb ik prachtige uitzichten. De trein heeft een perfect tempo om rustig naar buiten te kijken, om de omgeving in je op te nemen. Om de uitzichten het beste te ervaren, raad ik je aan aan de rechterkant plaats te nemen wanneer de trein uit Pointe Leccia vertrekt.
Omdat onderweg niet omgeroepen wordt wat het volgende station is, vraag ik aan de conducteur hoe ik precies weet wanneer we in L’Ile Rousse zijn. Wanneer de zee in beeld komt, is het antwoord. Voor de zekerheid volg ik de route op Google Maps, maar het is overduidelijk wanneer de helderblauwe zee in beeld kom, ik er bijna ben. Het laatste stukje kan ik alleen maar naar de zee staren, zo dicht rijden we er bij langs. Niet wetende dat de trein die ik de volgende dag pak alleen maar van dit soort uitzichten heeft.
Aangezien ik van de treinrit van de dag ervoor heb onthouden dat de rechterkant de beste is voor de uitzichten, neem ik plaats aan de rechterkant. Vandaag reis ik met een kleinere en oudere trein tussen L’Ile Rousse en Calvi. Deze trein rijdt vaker per dag tussen beide plekken. Het ritje is maar een uurtje, maar de tijd vliegt voorbij. Zoveel mooie landschappen met verborgen stranden, azuurblauwe wateren en kliffen komen voorbij. Voor ik het weet rijden we langs de baai bij Calvi en rijden we al het station binnen.
Een paar dagen later maak ik de route omgekeerd en reis ik verder naar Corte, een bergdorp in het midden van Corsica. Ik ga bewust aan de kant van het strand zitten om niet alleen langs het strand de beste uitzichten te hebben, maar ook wanneer we de bergen in rijden. Het eerste stuk is weer adembenemend om te zien, na iedere bocht verschijnt er weer een ander uitzicht. Al slingerend verlaten we langzaam de kust en rijden de bergen in. Langzaam stijgen we. Via scherpe bochten verandert het uitzicht.
Onderweg passeren we kleine stations, waar niet veel meer dan een stationsgebouw staat en een met gras overgroeid perron. Roofvogels vliegen stukjes met de trein mee en na iedere tunnel of rotsblok weer vernieuwend uitzicht. Koeien grazen langs de kant van het spoor, er is geen hek om ze tegen te houden want wij rijden door hun territorium. Het is overgeven aan het ritme van de trein. Het ultieme voorbeeld van tot rust komen.
In Pointe Leccia is het overstappen op de trein naar Corte. Ik wacht een kleine twintig minuten in het zonnetje met mijn medereizigers en een stapel pakketten die ook mee gaan. Van uitzichten over de Middellandse Zee naar bergtoppen vol sneeuw, het kan op het eiland Corsica. Drie uur later rijden we Corte binnen, de studentenstad van Corsica. Tijd om de bergen te verkennen.
Op aanraden van mijn gastheer van de B&B waar ik afgelopen nacht sliep, stap ik de trein in en neem plaats aan de rechterkant. De eerste canyons met rivieren komen al snel voorbij.
Ik zit nog niet op mijn gemak, er is nog niemand langs geweest voor controle en meestal word je dan gevraagd waar je er uit moet. Aangezien mijn stop voor vandaag een kleinere en minder bekende plek is dan de vorige plaatsen, hoop ik dat de trein stopt. Wanneer ik een mede reiziger vraag wordt mij duidelijk dat hij sowieso op Vizzavona stopt. Ik bekijk het timetable boekje en dan krijg ik door dat hij stopt op de plekken zonder vinkje, de plaatsen met een vinkje moet je aanvragen om uit te stappen. Weer wat geleerd over het treinreizen op Corsica. Ik heb vandaag maar een ritje van ongeveer een uur op het programma en ben aan het einde van de ochtend al in Vizzavona, waar ik niet de enige blijk die uit wil stappen.
Een ritje van een uur staat op het programma voordat ik in de hoofdstad van Corsica ben. Weer neem ik plaats aan de rechterkant van de trein. Uitzichten over kloven, het dal en in de verte besneeuwde bergtoppen schieten voorbij. Nou ja schieten voorbij is het niet, de trein rijdt in een relaxt tempo zodat je alle tijd hebt om alles in je op te nemen. Vizzavona is het hoogste treinstation van Corsica en vanaf hier rijden we langzaam naar beneden, naar de kust. Her en der passeren we dorpen, maar vooral het groen voor Corsica komt voorbij.
In deze periode is de natuur overweldigend groen. Af en toe wordt het donker wanneer we een tunnel passeren, maar het overgrote deel kijk ik naar buiten. De landschappen van Corsica in mij opnemen. Even moet we hard op de rem, een rondscharrelend varken is de oorzaak. We passeren de stationnetjes onderweg langzaam, kijken of er iemand mee wil naar Ajaccio. Langzaam verandert het landschap en rijden we de buitenwijken van Ajaccio in. De trein heeft nog een laatste toegift wanneer we door de baai van Ajaccio rijden. Weer een ritje waarbij we langs het strand en de zee rijden.
De langste rit van de reis, een treinrit van vier uur. Waar ik in Nederland vier uur in de trein lang vind, verheug ik mij er deze keer op. Vier uur lang reizen betekent in dit geval vier uur lang naar buiten kijken. Ik heb een boek op schoot liggen, maar eigenlijk lees ik amper tijdens de treinreizen in Corsica. Ondanks dat ik deze rit, zei het in etappes, al eerder heb gemaakt kijk ik nog steeds mijn ogen uit.
Voor het eerst tijdens mijn reis lopen we iets vertraging op, het is wachten op de trein uit tegengestelde richting want op bepaalde plekken wordt het spoor gedeeld door treinen in beide richtingen. Voor mij niet erg, op deze laatste dag maak ik de treinreis en reis ik direct door naar het vliegveld.
Tijdens mijn reizen kwam ik er langzaam achter hoe de trein precies werkt op Corsica. Een treinticket koop je bij de balie op het station, de grotere stations zijn bemand. Bij sommige stations moet je aangeven als je wil dat er gestopt wordt, dat kan bij ‘conducteur’, ze komen eigenlijk altijd langs om te controleren en anders klop je dus bij de machinist aan. Bij deze kleinere stations wordt dus niet altijd gestopt, daardoor rijdt de trein bij het passeren langzamer. Eventuele reizigers die op willen stappen, kunnen daardoor sneller opgemerkt worden.
De meeste reizigers lopen met Horaires boekje dat je bij de grote stations mee kunt nemen. Hier staan de treintijden in van alles treinen op Corsica. De stations met een vinkje achter hun naam zijn Arrêt facultatif – hier stopt hij op verzoek. Bij de stations zonder vinkje wordt sowieso gestopt. Check de timetable goed om zon-feest en zaterdagen. Grof gezegd rijdt de trein tussen Ajaccio en Bastia drie keer per dag, op sommige dagen dus vaker.
In een woord: JA. Ik vond het een hele toffe ervaring waarin ik even tot rust kwam tijdens mijn reis. Het enige dat je kunt doen is naar buiten staren en dat de landschappen onderweg ook nog eens prachtig zijn, was het perfect. Natuurlijk houd je het nadeel dat je niet alles kunt bezoeken wanneer je met de trein reist, sowieso rijdt de trein alleen in het noorden van Corsica. Maar ook wanneer je met de auto reist moet je keuzes maken en kun je niet alles zien. Voor mij was dit het ultieme gevoel van slow travel in plaats van gehaast allerlei plekjes bezoeken.
Disclaimer: Mijn trip is tot stand gekomen in samenwerking met de Visit Corsica. Ik deel niets anders dan mijn persoonlijke mening.
Your Travel Guide wil je inspireren om te onthaasten in het leven, om langzamer te reizen, een andere manier van reizen toe te passen en bijzondere ervaringen op te doen. Om slow travel toe te passen in je reizen. Mijn liefde voor lijstjes komt terug in dingen die je kunt doen op bestemmingen, niet dingen die je moet afstrepen.
Veel liefs, Marjolein
Buy me a coffee
Buy me nowSamenwerken? Leuk!
Bekijk de mogelijkheden